73- "Sztuka bycia Elą", Johanna Nilsson

wydana przez wydawnictwo Replika

Dawno już nie zdarzyło mi się utożsamić z bohaterem książki. Zazwyczaj mają oni zupełnie różne od moich problemy i żyją w innych realiach albo są znacznie starsi. Tymczasem tytułowa Ela jest w podobnym do mnie wieku, mieszka sama i też nie do końca wie, co chciałaby zrobić ze swoim życiem. Często czuje się samotna, chociaż w jej przypadku stan ten graniczy z depresją, a więc jest naprawdę poważny. Dziewczyna pragnie być kochana, tęskni za bliską osobą przy swoim boku. Jej sytuacja komplikuje się, kiedy Ela postanawia zająć się małą Klarą, córką narkomanki, nocującą w piwnicy.

"Sztuka bycia Elą" nieprzeciętnie mnie zasmuciła. Nie wiem, skąd u autorki taka dobra znajomość stanu samotności i rozpaczy, ale mam nadzieję, że nie z autopsji.

Sama Ela wzbudzała u mnie ambiwalentne uczucia. Z jednej strony miałam ochotę ją przytulić, pocieszyć i obiecać, że wszystko będzie dobrze. Umiera jej zaprzyjaźniony sąsiad, rodzice się rozwodzą, ma na głowie Klarę, której grozi pobyt w domu dziecka- jednym słowem, świat wydaje się być wyjątkowo okropnym miejscem, nic dziwnego, że dziewczyna się załamuje. Ale z drugiej strony, chwilami chciałam Elę kopnąć w tyłek, krzyknąć, żeby wzięła się w garść, przestała mazać i być taka najeżona, a może w końcu spotka ją coś dobrego.

Pomimo mieszanych uczuć, jakie żywiłam do głównej bohaterki, "Sztukę bycia Elą" czytało mi się świetnie. Może nie jest to najbardziej radosna lektura, ale na pewno wzruszająca i mądra. Ela z biegiem czasu dojrzewa, co napawa optymizmem i pobudza do dalszego czytania.
Chętnie sięgnę po inne książki Johanny Nilsson, w nadziei, że znajdę w nich równie ciekawe postaci.